Samokrytycyzm 🤔

 Hej,

to że ludzie nas krzywdzą, rodzina, współpracownicy, otoczenie to pikuś. 

Chyba najtrudniejszym wrogiem do pokonania jestem ja sama. Tylko czemu piszę "chyba" bo tak trudno jest mi to przyjąć do wiadomosci a co jeszcze gorsze nie wiem co z tym robić. A ten "wewnętrzny krytyk" jest w mojej głowie na każdym kroku. W pracy, w domu, bardzo często gdziekolwiek jestem. 

Prowadzę swój wewnętrzny monolog "Serio nie umiesz tego zrobić? Jesteś taka beznadziejna!", "Boze co za ofiara znowu nie ogarnełaś", "Tylko wszystko rozwalić, popsuć potrafisz", "Weź  się ogarnij", "To twoja wina", itp itd. Mogę tych przykładów wymieniać mnóstwo. 

I tak jak pisałam jakiś czas temu o wampirach emocjonalnych inaczej ludziach toksycznych tak ten wewnętrzny krytyk i bycie wrogiem dla samej siebie równie  mocno jak nie mocniej wyssysa energię. I często zatracam się w tych myślach  i jak to ja nakręcam. I pozwalam się im poddać. 

Oczywiście wiem jak będzie finał, gorszy humor, zero aktywności.  Mam tego świadomość a mimo to przychodzą momenty kiedy sama siebie pokonuje. 

I dlatego własnie małymi  krokami mam zamiar jakoś sobie z tym poradzić. A pierwszym z nich jest zaczęcie psychoterapii. I tutaj tez chochlik się wkrada i mówi " Boże jaki wstyd, tak nisko upadłaś że potrzebujesz psychologa, jakie to żałosne" I najgorsze w tym wszystkim jest to że wielu ludzi tak nadal myśli. A chyba każdy już wie, że zarówno zdrowie fizyczne jak i psychiczne jest równie ważne. I nie zawsze potrafimy sobie poradzić z problemami i wtedy trzeba sie zgłosić  do specjalistów.

Byłam już na pierwszym spotkaniu bo wiem że muszę coś z tym zrobić a sama najwidoczniej nie potrafię.

Jak się okazało ciągle mam problemy z przeszłością . I tak się zastanawiam czy kiedyś to się skończy, czy kiedyś powiem sobie jestem pogodzona z przeszłością , nie może  już mi mieszać w głowie?!

A co wy myślicie o psychoterapii? czy dla was to jest powód do wstydu? A może  sami korzystacie z takiej pomocy?